دوره 6، شماره 3 - ( 1396 )                   جلد 6 شماره 3 صفحات 42-29 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانش آموخته کارشناسی ارشد شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه ارومیه
2- دانشگاه ارومیه، دانشکده منابع طبیعی، گروه شیلات
3- استادیار گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه ارومیه
4- دانشیار پژوهشکده مطالعات دریاچه ارومیه، دانشگاه ارومیه
5- دانشجوی دکتری گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه ارومیه
چکیده:   (9767 مشاهده)
مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثر افزودن دیواره سلولی مخمر (Saccharomyces cerevisiae) و اسانس دارچین (Cinnamomum verum) به جیره غذایی بر برخی از فراسنجه‌های بیوشیمیایی خون و ایمنی بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) انجام پذیرفت. با استفاده از آزمایش عاملی 2×2، تعداد 276 قطعه بچه ماهی (20/1 ± 67/9 گرم) با 4 نوع جیره غذایی (شاهد و جیره‌های حاوی 5/1 درصد دیواره سلولی مخمر، 1 درصد اسانس دارچین و استفاده توام از 5/1 درصد مخمر و 1 درصد اسانس دارچین) به مدت 60 روز پرورش داده شدند. در پایان آزمایش نرخ رشد ویژه و افزایش وزن بدن در تیمار حاوی اسانس دارچین کاهش یافت (05/0≥P)، اما ضریب تبدیل غذایی تیمارهای مختلف اختلاف معنی داری نداشت (05/0<P). شاخص کبدی تیمار حاوی 1 درصد اسانس دارچین بیشترین مقدار بود (05/0≥P). از نظر شاخص های خونی، بیشترین تعداد گلبول‌های قرمز و غلظت هموگلوبین خون در تیمار حاوی 1 درصد اسانس مشاهده شد (05/0≥P)، درصد هماتوکریت نیز در حضور همزمان دیواره مخمر و اسانس دارچین به بالاترین سطح رسید. میزان فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز در تیمار حاوی دیواره سلولی مخمر نسبت به تیمار شاهد افزایش یافت (05/0≥P). همچنین اسانس دارچین باعث کاهش میزان فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز، آسپارتات آمینو ترانسفراز و گاما گلوتامیل ترانسفراز گردید (05/0≥P). بیشترین میزان پروتئین کل، گلبولین و لیزوزیم سرم خون نیز در تیمار حاوی 5/1 درصد دیواره سلولی مخمر مشاهده شد (05/0≥P). جمع‌بندی نتایج بیانگر این است که استفاده همزمان دیواره سلولی مخمر و اسانس دارچین در جیره غذایی باعث تقویت سیستم ایمنی بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان می‌گردد.
متن کامل [PDF 696 kb]   (2454 دریافت)    
نوع مقاله: مقاله پژوهشی | موضوع مقاله: تغذیه آبزیان
دریافت: 1395/4/13 | انتشار: 1396/9/30

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.