جستجو در مقالات منتشر شده
۵ نتیجه برای بازماندگی
مریم قیاسی، سعیده آقاجانی، محمد بینایی، رضا پورغلام، علیرضا باباعلیان امیری،
دوره ۴، شماره ۲ - ( ۶-۱۳۹۴ )
چکیده
چکیده طی یک مطالعه ۲۷ روزه، تعداد ۳۶۰ عدد قزل‌آلای رنگین‌کمان(۶/۱ ± ۲/۹۷ گرم) در در دوز‌های ppm۰ ،۲۵۰ ،۵۰۰ و ۷۵۰ عصاره آبی علف چای (به ترتیب T۰،T۲۵ ،T۵۰ وT۷۵) به شکل غوطهوری طی دو مرحله ۵ روزه منقطع با فاصله ۱۰ روز درشرایط استرس گرمایی ۲ ±۲۰ درجه سانتیگراد قرار گرفته و در پایان هر مرحله (روزهای ۱۲ و ۲۷) خونگیری گردید. در نتایج مرحله اول، تعداد گلبولهای قرمز، هموگلوبین و هماتوکریت تفاوت معنیداری را بین تیمارها و شاهد نشان نداد، اما در مرحله دوم افزایش معنی‌دار این شاخصها در تیمارهای T۵۰ و T۷۵ نسبت به T۰ و T۲۵ مشاهده شد. تعداد گلبولهای سفید، لنفوسیتها، میزان پروتئین تام، آلبومین و IgM تام شاهد در هر دو مرحله به‌طور معنیداری کمتر از تیمارها بود، ولی شمارش نوتروفیلها عکس این بود. طی دو مرحله، تفاوت معنیداری در اندیسهای MCV وMCH بین تیمارو شاهد وجود نداشت. میزان MCHC تفاوت معنیداری در مرحله اول در بین گروههای آزمایشی نداشت ولی در مرحله دوم، افزایش معنی‌دار آن در تیمار T۷۵ در مقایسه با T۲۵ و T۰ مشهود بود. میزان گلوکز در مرحله دوم در T۵۰ و T۷۵ کاهش معنیداری نسبت به T۰ وT۲۵ داشت. میزان آنزیم‌های کبدی AST وALT در مرحله دوم در تیمار T۷۵ نسبت به سایر گروه‌ها افزایش معنی‌دار داشت. بیشترین و کمترین درصد بازماندگی به‌ترتیب مربوط به T۵۰ وT۰ بود. براساس نتایج، گیاه علف چای قابلیت کنترل عوارض بروز استرس و افزایش ماندگاری ماهی قزل‌آلا را در مواجهه با استرس گرمایی مزمن دارد.
صمد بهرامی باباحیدری، سعید کیوان شکوه، سالار درافشان، سید علی جوهری،
دوره ۵، شماره ۱ - ( ۳-۱۳۹۵ )
چکیده
هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر القای تریپلوییدی در قزل‌آلای رنگین‌کمان بر بازماندگی، رشد، ویژگی‌های لاشه و همچنین ترکیب اسیدهای چرب عضله بود. برای این کار از ۸ مولد ماده با میانگین وزن ۲۴۶±۱۶۰۰ گرم و ۶ مولد نر با میانگین وزن ۱۸۶±۱۳۹۳ گرم که از نظر سنی ۴ ساله بودند، استفاده شد. شوک دمایی ۱۰ دقیقه پس از لقاح و به مدت ۱۰ دقیقه و با دمای ۲۸ درجه سانتیگراد اعمال شد. نتایج نشان داد درصد القای تریپلوییدی ۱±۱۰/۸۷ درصد بود که با اندازه‌گیری گلبولهای قرمز مشخص شد. نرخ بازماندگی از مرحله لقاح تا چشم‌زدگی در گروه دیپلویید ۵۹/۱±۱۲/۹۲ درصد و در گروه تریپلویید ۲۱/۱±۳۱/۸۶ درصد بود و به‌طور معناداری کاهش یافت (۰۵/۰p<). بازماندگی در مرحله چشم‌زدگی تا تخم‌گشایی در گروه دیپلویید ۴۵/۰±۱۰/۹۸ درصد و در گروه تریپلویید۳۳/۱±۰۴/۹۴ درصد بود که به‌طور معناداری کاهش یافت (۰۵/۰p<). از نظر شاخص‌های رشد نظیر وزن اولیه، وزن نهایی، افزایش وزن، ضریب رشد ویژه و ضریب چاقی در انتهای دوره آزمایش یعنی ۳۸ روز پس از شروع تغذیه فعال، گروه دیپلویید به‌طور معناداری بهتر از گروه تریپلویید بود (۰۵/۰p<). ترکیب بیوشیمیایی لاشه از نظر میزان پروتئین، چربی و خاکستر بین دو گروه تفاوتی نداشت، ولی میزان رطوبت در گروه تریپلویید افزایش معناداری (۰۵/۰p<) نشان داد. علاوه بر این، نتایج این پژوهش نشان داد که در اثر القای تریپلوییدی میزان اسیدهای چرب اشباع افزایش یافته و میزان اسیدهای چرب غیراشباع کاهش می‌یابد.
ابوالقاسم اسماعیلی فریدونی، سعید وحدت وحدت، محسن اروجلو اروجلو،
دوره ۵، شماره ۳ - ( ۹-۱۳۹۵ )
چکیده
اثر متقابل زئولیت جیره (سطوح صفر و ۲ درصد) و سطوح مختلف شوری (۸۰، ۱۳۰ و ۱۸۰ در هزار) در قالب طرح کاملا تصادفی با آزمایش فاکتوریل ۳×۲ (۶ تیمار) بر رشد و بازماندگی، عملکرد تولیدمثل و طول عمر مولدین
Artemia franciscana در دو مرحله ناپلیوسی تا بلوغ و سپس از بلوغ تا مرگ بررسی شد. نتایج نشان داد که به غیر از تیمار فاقد زئولیت - شوری ۱۸۰ در هزار، طول کل بدن آرتمیاهای زئولیت خورده در هفته سوم پرورش اختلاف معناداری با یکدیگر نشان نداد (۰۵/۰<P). با این حال آرتمیاهای زئولیت خورده در شوری ۸۰ در هزار دارای طول بدن و طول فورکا بالاتری در مقایسه با سایر تیمارها بودند. ناپلیوسها در کلیه تیمارها در مدت ۱۷ تا ۲۳ روز به رسیدگی جنسی رسیدند (۰۵/۰<P). بازماندگی از مرحله ناپلیوسی تا بلوغ در گروههای تغذیه شده با زئولیت در مقایسه با گروههای فاقد زئولیت بالاتر بوده و بیشترین مقدار به طور معناداری در تیمار حاوی زئولیت - شوری ۱۳۰ در هزار ثبت شد (۰۵/۰P<). طول دوره تولیدمثل و طول عمر مادهها با افزایش شوری آب کاهش یافت و این روند متاثر از نوع جیره نبود. میانگین تولید اولاد در گروههای زئولیت خورده در محدوده ۱۱۶۰-۸۶۱ اولاد بوده و قابل مقایسه با گروههای فاقد زئولیت (۷۴۱-۶۰۴ اولاد) بود (۰۵/۰P<). میزان سیستزایی مادهها بین ۳۵-۲۰ درصد متفاوت بود. بر اساس نتایج، گنجاندن ۲ درصد زئولیت در جیره در شوریهای بین ۱۳۰-۸۰ در هزار برای رشد ناپلیوسها تا مرحله بلوغ مناسبتر میباشد. همچنین، افزودن زئولیت به غذا با روند افزایشی در شوری آب از ۸۰ به ۱۸۰ در هزار برای بهبود عملکرد تولیدمثلی مولدین پیشنهاد می‌گردد.
سارا احمدی، مهدی سلطانی، مهدی شمسایی مهرجان، هومن رجبی اسلامی، رحیم پیغان،
دوره ۵، شماره ۳ - ( ۹-۱۳۹۵ )
چکیده
تأثیر پروبیوتیکهای Pediococcus acidilactici و Lactococcus lactis بر نرخ بازماندگی و برخی فاکتورهای ایمنیمیگوی وانامی(L. vannamei) در یک دورهی پرورش ۳ ماهه ارزیابی گردید. تیمارها شامل تیمار شاهد، تیمار پدیوکوکوس و تیمار لاکتوکوکوس بود که پروبیوتیکها در تیمارهای پروبیوتیکی، با دوز ۱۰ به توان ۹ در جیره غذایی استفاده شد. . نتایج نشان داد که استفاده از پروبیوتیکها باعث افزایش نرخ بازماندگی گردید که بیشترین میزان در تیمار پدیوکوکوس و پس از آن لاکتوکوکوس بود (۰۵/۰P≤). بهترین عملکرد ایمنی در تیمارهای تغذیه شده با پروبیوتیکها مشاهده شد، فعالیت فنولاکسیداز، میزان پرتئین تام و گلوبولین همولنف در تیمارهای پروبیوتیکی دارای اختلاف معنیداری با تیمار شاهد بودند (۰۵/۰P≤)، در حالی‌که دارای تاثیر قابل ملاحظهای بر فعالیت لیزوزیم نداشت (۰۵/۰P≥). در مجموع پروبیوتیک پدیوکوکوس بهترین عملکرد را در افزایش پاسخهای ایمنی و نرخ بازماندگی میگو نشان داد.
منیژه بیابانی اسرمی، محمد سوداگر، محمد مازندرانی، سیامک یوسفی،
دوره ۶، شماره ۱ - ( ۳-۱۳۹۶ )
چکیده
تأثیر پودر جلبک اسپیرولینا در سطوح ۰ (شاهد)، ۳، ۷ و ۱۰ درصد جیره غذایی بر شاخص‌های رشد، بازماندگی و کارتنوئید کل بچه ماهی گورامی کوتوله (
Trichogasterlalius) با میانگین وزن ۶/۳ گرم و همچنین پرورش لاروی ماهی به‌مدت ۸ هفته بررسی گردید. کاروتنوئید با افزایش پودر اسپیرولینا تا سطح ۷درصد افزایش معنی‌دار یافت (۰۵/۰>p)، ولی در سطح ۱۰ درصد با سطح ۷درصد اختلاف معنیداری نداشت (۰۵/۰<p). بازماندگی تفاوت معنیداری را نشان نداد (۰۵/۰<p). در لاروها، بازماندگی، کاروتنوئیدکل و طول کل با افزایش پودر اسپیرولینا به‌صورت معنیداری افزایش یافت (۰۵/۰>p). به‌طورکلی، تیمار ۳ درصد پودر جلبک به‌دلیل بهبود شاخص‌های رشد و کاروتنوئید کل در مرحله پیش‌مولدی و تیمار ۱۰درصد برای دوران لاروی به‌عنوان بهترین تیمارهای این مطالعه معرفی می‌شوند.
