---

در مطالعه حاضر تاثیر فیتوهورمون جیبرلین روی برخی فراسنجه های فیزیولوژیک ریزجلبک Tetraselmis suecica  بررسی شد. کشت جلبک در شرایط استاندارد با محیط کشت گیلارد، دمای ۲±۲۵ درجه سانتی­گراد، شدت نور ۱۶:۸ (روشنایی/ تاریکی)، شوری ۲۵ میلی گرم درلیتر و هوادهی ۲۴ ساعته به مدت ده روز انجام شد. هورمون جیبرلین با غلظت های ۱۰، ۲۰، ۴۰ و ۶۰ میلی گرم در لیتر به محیط کشت جلبک­ها اضافه گردید سنجش فاکتور رشد، رنگدانه­ها، فاکتور­های فتوسنتزی و ترکیبات بیوشیمایی در مرحله رشد فاز لگاریتمی انجام گرفت. براساس نتایج بیشترین میزان رشد سلولی در تیمار ۶۰ میلی­گرم در لیتر هورمون جیبرلین مشاهده شد اگرچه در سایر تیمارها نیز تفاوت معنی­داری با کنترل مشاهده شد(P<۰/۰۵). بیشترین میزان پروتئین و کربوهیدرات در تیمار ۶۰ میلی گرم در لیتر هورمون جیبرلین مشاهده شد(P<۰/۰۵). میزان چربی کل نیز از ۲۳/۱۵ در کنترل به ۵۳/۱۸ در تیمار ۶۰ میلی گرم در لیتر هورمون جیبرلین افزایش یافت(P<۰/۰۵). پتانسیل آنتی­اکسیدانی، رنگدانه­ها، فاکتورهای فتوسنتزی و وزن خشک نیز در غلظت ۶۰ میلی گرم درلیتر هورمون جیبرلین نسبت به کنترل تفاوت معنی داری نشان دادند(P<۰/۰۵). بیشترین میزان کلروفیل a و b در غلظت­های ۶۰ میلی گرم در لیتر هورمون جیبرلین مشاهده گردید. (P<۰/۰۵) با توجه به یافته­ها می­توان گفت هورمون جیبرلین پتانسیل بالایی در تقسیم سلولی، تراکم نهایی، پتانسیل آنتی­اکسیدانی، اندازه سلول و ترکیبات بیوشیمیایی ریزجلبک Tetraselmis suecica دارد. همچنین جلبک فوق الذکر می­تواند نامزد مناسبی برای لارو آبزیان دریایی، داروها، آنتی اکسیدان­ها و منبع غنی از ترکیبات در سوخت­های زیستی مطرح باشد.  

---

باکتری ها به عنوان یک منبع غذایی، مستقیماً توسط زئوپلانکتون ها مورد استفاده قرار می گیرند. هدف از این مطالعه، استفاده از کاه به عنوان یک بستر برای تکثیر باکتری ها در استخرهای ژئوممبران و اثرات آن بر تولید و ترکیب بیوشیمیایی آرتمیا می باشد. یک هفته  قبل از پرورش آرتمیا، استخرها با جلبک Dunaliella sp. و کاه (ذرات کمتر از ۲۰۰ میکرون) تیمار شدند: تیمار ۱= استخر ژئوممبران حاوی جلبک Dunaliella sp. (یک هفته کشت جلبک)، تیمار ۲= استخر ژئوممبران حاوی جلبک Dunaliella sp. و ۵/۰ گرم بر لیتر کاه (یک هفته کشت جلبک و اضافه نمودن کاه از هفته دوم)، تیمار ۳= استخر ژئوممبران حاوی جلبک Dunaliella sp. و ۵/۰ گرم بر لیتر کاه (کشت جلبک و اضافه نمودن کاه از هفته اول) و تیمار ۴= استخر ژئوممبران حاوی ۵/۰ گرم بر لیتر کاه (اضافه نمودن کاه از هفته اول). پرورش آرتمیا برای ۱۸ روز انجام شد و غذادهی بر اساس عمق کدورت ۱۵ سانتی متر انجام شد. بالاترین میزان رشد در انتهای روز ۱۸ در تیمار ۳ مشاهده شد (۰۵/۰P<). بالاترین مقدار پروتئین بدست آمده در تیمار ۱ بدست آمد (۰۵/۰P<). بیشترین میزان زیست توده تولید شده در تیمارهای شاهد و ۳ مشاهده شد (۰۵/۰P<). وجود کاه در محیط پرورش آرتمیا سبب کاهش اسیدچرب EPA در حدود ۵-۷ برابر کمتر نسبت به سایر تیمارها شد (۰۵/۰P<). آرتمیا توانایی رشد به هنگام تغذیه با باکتری های محیطی را دارد. استفاده از کاه در پرورش آرتمیا می تواند منجر به افزایش اسیدهای چرب PUFA با ۱۸ زنجیره کربن شود.
 

---

چکیده در سالهای اخیر کاربرد طیف‏سنجی UV/NIRبه عنوان یک روش غیرمخرب با روش‏های شیمی‏سنجی به منظور ارزیابی کیفیت محصولات کشاورزی به طور گسترده‏ای مورد توجه قرار گرفته است. توت سیاه یکی از میوه‏های بومی ایران است که در زمینه تعیین شاخص‏های کیفی آن به روش غیر مخرب اطلاعات محدودی وجود دارد. در پژوهش حاضر به منظور انتخاب نواحی طول موج موثر در طیف‏سنجی UV/NIR(nm ۱۱۰۰-۳۰۰)، از دو روش BiPLS و iPLS جهت تشخیص پارامترهای کیفی مانند میزان مواد جامد محلول(TSS)، اسیدیته، ویتامین‏ث و آنتوسیانین در آب‏میوه توت سیاه مورد استفاده شد. لازم به ذکر است که قبل از انجام محاسباتمذکور، در مرحله نخست برای هر سه مدل پیشگو (PLS، BiPLS و iPLS) تعداد مولفه اصلی مربوط به هر پارامتر آب‏میوه (TSS، اسیدیته، ویتامین‏ث و آنتوسیانین) با استفاده از روش Cross-Validation استخراج شد. با توجه به نتایج حاصل از مقایسه این سه مدل مشخص شد که در تشخیص و اندازه‏گیری پارامترهای داخلی TSS  (RMSEC=۰,۰۷۶, r_c=۰,۹۶ و RMSEV=۰.۰۳, r_v=۰,۹۶)، اسیدیته (RMSEC=۰.۰۱۴, r_c=۰,۹۶ و RMSEV=۰.۰۱۳, r_v=۰,۹۸)، ویتامین‏ث  (RMSEC=۰.۰۵۳, r_c=۰,۸۷ و RMSEV=۰.۰۰۰۸, r_v=۰,۹۳) و آنتوسیانین (RMSEC=۰.۰۰۰۷, r_c=۰,۹۷ و RMSEV=۰.۰۰۰۶, r_v=۰,۹۵) BiPLS با ۱۵ فاکتور از ۲۰ فاصله انتخاب شدهبهترین عملکرد را داشته است.

---

چکیده
سالیکورنیا گیاهی یکساله است که بطور طبیعی در سواحل دریا و حاشیه تالاب های شور رشد می یابد. آشنایی با خصوصیات تغذیه ای این گیاه،
می تواند آن را در سبد غذایی خانواده ها قرار دهد. هدف از تحقیق حاضر بررسی فیتوشیمی، خصوصیات تغذیه ای و تغییر در کیفیت دو نوع پرورشی و وحشی گیاه Salicornia persica طی دوره نگهداری بود. نتایج نشان داد که گیاه سالیکورنیا یک منبع غنی از مواد معدنی می باشد به طوری که محتوی سدیم در Salicornia persica وحشی  mg/g)۱۲/۱۲(، پتاسیم mg/g) ۶۲/۱۲(، منیزیم mg/g) ۳۰/۵(، کلسیم mg/g) ۷۴/۷(، آهن mg/g) ۹۹/۵(، فسفر) ۵۲/۲% (و روی µg/g) ۰/۱۴۸) بر اساس وزن تر بود. مقادیر ترکیبات آلی غذایی نظیر کلروفیل mg/g) ۸۰/۷۷۹(، فیبر (۷۹/۴ %)، اسید آسکوربیک (۱۲/۱۷۶%)، چربی (۰۲/۲ %)، پروتئین ۹۵/۱۰% بر اساس وزن تر بدست آمد و میزان رطوبت (g۱۰۰mg/) ۱۲/۸۰ اندازه گیری شد. همچنین حضور ترکیبات بیوشیمیایی زیست فعال از جمله ساپونین، فلاوونوئید، تانن، فنل، استروئید، ترپنوئید ،کاردیاک گلیکوزید و فلابوتانین در  گیاه مورد بررسی تائید شد. در دمای صفر درجه سلسیوس تغییرات رنگ و وزن سالیکورنیا کند بوده و با گذشت بیش از یک ماه همچنان قابل استفاده ارزیابی شد و از سوی دیگر در این دما تا روز  هجدهم، کاهش میزان کلروفیل  ناچیز بود.  نتایج تحقیق حاضر بیانگر این مطلب است که  با وجود مواد معدنی و ترکیبات زیست فعال قابل توجه  در Salicornia persica، این گیاه  می تواند به عنوان مکمل های غذایی و یا مکمل دارویی، در صنعت غذا و دارو مورد استفاده قرار گیرد