جستجو در مقالات منتشر شده
۲ نتیجه برای تولید مثل
ساره قیاسی، بهرام فلاحتکار،
دوره ۳، شماره ۳ - ( ۹-۱۳۹۳ )
چکیده
اثر تزریق ویتامین B
۱ (تیامین هیدروکلراید) در سه سطح صفر (T
۰)، ۵ (T
۵) و ۵۰ (T
۵۰) میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و در سه تکرار، بر شاخص‌های تولید مثلی ۴۵ عدد ماهی ماده (۹/۸ ± ۶/۶۹۸ گرم) استرلیاد (
Acipenser ruthenus) در تانک‌های فایبرگلاس بررسی گردید. ماهیان با جیره‌ای حاوی g/kg ۱ آمپرولیوم هیدروکلراید (به‌عنوان آنتی‌تیامین) در جیره یک بار در روز به مدت ۵ ماه پیش از تولید مثل تغذیه شدند. در انتهای دوره ۵ ماهه، شاخص قطبیت هسته اختلاف معناداری در تیمارها نشان نداد (۰۵/۰<p). هورمون استرادیول اختلاف معناداری در بین تیمارها نداشت (۰۵/۰<p)، اما هورمون تستوسترون تحت تأثیر تزریق تیامین بود (۰۵/۰p<). هماوری و زمان پاسخ به تزریق تفاوت معناداری در بین تیمارها نشان ندادند (۰۵/۰<p)، اما تعداد تخمک در گرم و درصد هچ تفاوت معناداری داشت (۰۵/۰p<). با توجه به نتایج، تزریق تیامین هیدروکلراید به میزان ۵۰ میلی‌گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن دارای اثرهای مثبت بر عملکرد تولیدمثلی داشته و می‌تواند اثرهای منفی ناشی از آنتی تیامین را در محیط‌های طبیعی کاهش دهد.
ابوالقاسم اسماعیلی فریدونی، سعید وحدت وحدت، محسن اروجلو اروجلو،
دوره ۵، شماره ۳ - ( ۹-۱۳۹۵ )
چکیده
اثر متقابل زئولیت جیره (سطوح صفر و ۲ درصد) و سطوح مختلف شوری (۸۰، ۱۳۰ و ۱۸۰ در هزار) در قالب طرح کاملا تصادفی با آزمایش فاکتوریل ۳×۲ (۶ تیمار) بر رشد و بازماندگی، عملکرد تولیدمثل و طول عمر مولدین
Artemia franciscana در دو مرحله ناپلیوسی تا بلوغ و سپس از بلوغ تا مرگ بررسی شد. نتایج نشان داد که به غیر از تیمار فاقد زئولیت - شوری ۱۸۰ در هزار، طول کل بدن آرتمیاهای زئولیت خورده در هفته سوم پرورش اختلاف معناداری با یکدیگر نشان نداد (۰۵/۰<P). با این حال آرتمیاهای زئولیت خورده در شوری ۸۰ در هزار دارای طول بدن و طول فورکا بالاتری در مقایسه با سایر تیمارها بودند. ناپلیوسها در کلیه تیمارها در مدت ۱۷ تا ۲۳ روز به رسیدگی جنسی رسیدند (۰۵/۰<P). بازماندگی از مرحله ناپلیوسی تا بلوغ در گروههای تغذیه شده با زئولیت در مقایسه با گروههای فاقد زئولیت بالاتر بوده و بیشترین مقدار به طور معناداری در تیمار حاوی زئولیت - شوری ۱۳۰ در هزار ثبت شد (۰۵/۰P<). طول دوره تولیدمثل و طول عمر مادهها با افزایش شوری آب کاهش یافت و این روند متاثر از نوع جیره نبود. میانگین تولید اولاد در گروههای زئولیت خورده در محدوده ۱۱۶۰-۸۶۱ اولاد بوده و قابل مقایسه با گروههای فاقد زئولیت (۷۴۱-۶۰۴ اولاد) بود (۰۵/۰P<). میزان سیستزایی مادهها بین ۳۵-۲۰ درصد متفاوت بود. بر اساس نتایج، گنجاندن ۲ درصد زئولیت در جیره در شوریهای بین ۱۳۰-۸۰ در هزار برای رشد ناپلیوسها تا مرحله بلوغ مناسبتر میباشد. همچنین، افزودن زئولیت به غذا با روند افزایشی در شوری آب از ۸۰ به ۱۸۰ در هزار برای بهبود عملکرد تولیدمثلی مولدین پیشنهاد می‌گردد.
