---

در سالهای اخیر استفاده از روتیفرها به عنوان غذای زنده برای پرورش لارو ماهیان و سخت پوستان از اهمیت بالایی برخوردار بوده است. رشد و تراکم به عنوان فاکتورهای مهم در تولید روتیفرها محسوب می گردد. در مطالعه حاضر اثر ۳ غلظت مختلف(cell/ml۱۰^۶×۴/۵، cell/ml ۱۰^۶×۳، cell/ml ۱۰^۶×۱/۵) جلبک سبز T. suecica بر رشد، تولید مثل، اندازه بدن و تخم روتیفر آب شور B. plicatilis مورد بررسی قرار گرفت. کشت روتیفرها در شرایط استاندارد و در ظروف پلاستیکی ۵۰۰ میلی لیتری با تراکم ۳۰ عدد در میلی صورت گرفت. براساس نتایج بیشترین تراکم (۱۳/۳۲±۳۳۱/۶۷) در روتیفرهای تغذیه شده با غلظت بالا (cell/ml ۱۰۶×۴/۵) بدست آمد که بطور معنی داری (P<۰/۰۵) نسبت به دو تیمار دیگر (غلظت متوسط و پایین جلبک سبز) بیشتر بود. نرخ رشد ویژه در روتیفرهای تغذیه شده با دو غلظت بالا و متوسط بطور معنی داری بیشتر از تیمار سومی بود (P<۰/۰۵) ولیکن بین دو تیمار متوسط و بالا تفاوت معنی داری مشاهده نشد(P>۰/۰۵). بیشترین تعداد تخم و ماده های تخم دار در روزهای چهارم تا هفتم مشاهده شد. میانگین اندازه بدن (مساحت لوریکا) و حجم تخم در روتیفرهای تغذیه شده باغلظت بالا به طور معنی داری بزرگتر از میانگین اندازه بدن با غلظت های متوسط و پایین بود در حالیکه بین دو تیمار پایین(cell/ml ۱۰۶×۱/۵) و متوسط تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P>۰/۰۵). مطالعه حاضر نشان داد که جلبک تتراسلمیس سوسیکا قابلیت استفاده در غلظت های مختلف در پرورش روتیفر آب شور را دارد و با تغییر غلظت های مختلف می توان روتیفرهایی با اندازه های متفاوتی تولید کرد.

---

اثر ۳ تیمار غذایی، شامل جلبک Chlorella vulgaris در ۲ غلظت ۱۰۶ و ۱۰۷ سلول در میلی‌لیتر و یک تیمار از مخمر Saccharomyces cerevisiae، بر رشد، پروتئین و پروفیل اسیدهای آمینه کل و آزاد روتیفر Brachionus calyciflorus  پس از ۱۰ روز تغذیه بررسی شد. نرخ رشد ویژه روتیفر تغذیه شده با جلبک نسبت به مخمر معنی‌دار بود (۰۵/۰ < P), ولی تفاوت معنی‌داری بین دو غلظت جلبک مشاهده نشد. حداکثر تراکم روتیفر (۷/۱۰±۱۷۹۰ تعداد در میلی‌لیتر) در غلظت بالای جلبک به‌طور معنی‌داری (۰۵/۰ < P) بیش از غلظت پایین (۱/۴۱±۵۲۵)  و تیمار حاوی مخمر (۱/۲± ۱۱۵)  بود. میزان پروتئین در تیمار مخمر نسبت به تیمار غلظت پایین جلبک به طور معنی داری بیشتر بود (۰۵/۰ < P). مقادیر اسیدهای آمینه کل در تیمارهای مخمر، غلظت بالا و غلظت پایین جلبک به‌ترتیب ۱۶± ۶۶/۲۵۰، ۱۴± ۸۲/۱۹۸ و ۱۰±۱۵/۱۱۲ میلی‌گرم بر گرم نمونه بود (۰۵/۰ < P). حداکثر و حداقل مقدار اسیدهای آمینه آزاد در روتیفر تغذیه شده با مخمر نانوایی (۱/۱± ۷۷/۸) و غلظت پایین جلبک (۳/۰ ±۰۴/۴) مشاهده شد (۰۵/۰ < P). بر اساس این تحقیق، روتیفر تغذیه شده با جلبک در مقایسه با مخمر میزان رشد بالاتری را نشان داد، ولی میزان پروتئین و اسید‌های آمینه در روتیفر تغذیه شده با  مخمر نسبت به جلبک کلرلا بالاتر بود. همچنین در تیمار با غلظت بالای جلبک، میزان اسیدهای آمینه کل بدن افزایش نسبی نشان داد.

---

علیرغم نقش مثبت روتیفر در تغذیه مراحل اولیه لارو ماهیان و سخت پوستان، میزان پایین ماده معدنی روی (Zn) به عنوان یکی از معایب این غذای زنده محسوب می­شود. بنابراین افزایش مقادیر روی از طریق غنی­سازی ضروری است. بدین منظور، در پژوهش حاضر ترکیب ۲ ریزجلبک­ Isochrysis aff. galbana  وNannochloropsis oculata  با سولفات روی به مدت زمان­های ۱ و ۳ ساعت غنی شدند و با توجه به مشاهده نتایج بهتر در مدت زمان ۱ ساعت، اثرات تیمارهای آن بر رشد و غنی­سازی روتیفر مورد مطالعه قرار گرفت. ترکیب ۱:۱ ریزجلبک­ها با سولفات روی (غلظت­های۴۵، ۹۰ و ۱۳۵ میلی­گرم در لیتر) غنی شدند. بیشترین میزان روی در مخلوط جلبکی غنی شده با mg/l ۹۰ به مدت ۱ ساعت مشاهده شد و میزان مس آن با گروه شاهد اختلاف معنی­داری نداشت، همچنین میزان منگنز آن در مقایسه با بقیه تیمارها به جز گروه شاهد، بیشترین مقدار بود. بعد از تغذیه روتیفرها با جلبک­های غنی شده به مدت ۱ ساعت، بهترین تیمار روتیفر mg/l ۴۵ بود که حاوی سطح دوم روی و سطح اول منگنز، مس، پتاسیم و سدیم نیز بود. از طرف دیگر این تیمار بیشترین تعداد تخم را در روز اوج تولیدمثل تیمارها (روز سوم) داشت و تراکم جمعیت آن در روزهای آخر با گروه شاهد اختلاف معنی­داری نداشت (p>۰,۰۵). روتیفرهای غنی شده با Zn می توانند برای تغذیه ماهیان دریایی جهت برآورده کردن نیازهای غذایی لارو آبزیان استفاده شوند.