جستجو در مقالات منتشر شده
۴ نتیجه برای میگوی وانامی
محمد حسین پور، ولی اله جعفری، عبدالمجید حاجی مرادلو، عباسعلی زنده بودی،
دوره ۴، شماره ۱ - ( ۳-۱۳۹۴ )
چکیده
تأثیر یک مکمل پروبیوآنزیمی شامل ۶ نوع آنزیم هضمی و ۴ نوع باکتری پروبیوتیکی در چهار سطح صفر (شاهد)، ۲۵/۰، ۵/۰، و ۱گرم در کیلوگرم جیره میگوی جوان وانامی ودر سه تکرار، باهدف سنجش استفاده همزمان باکتریهای پروبیوتیکی و آنزیمهای هضمی جیره بر فعالیت آنزیمهای گوارشی (روده) بررسی شد. در هر آکواریوم ۱۵ قطعه میگو با میانگین وزنی (۳۹/۰±۰۴/۵) گرم بهطور تصادفی توزیع و به مدت ۳۰ روز تغذیه شدند. نتایج در پایان دوره بیانگر تفاوترشد معنیدار )۰۵/۰(p <میگوی تغذیه‌شده با ۵/۰گرم مکمل نسبت به سایر تیمارها بود. همچنین، فعالیت آمیلاز و لیپاز بیشتری در تیمار۵/۰گرم مکمل نسبت به سایر گروهها مشاهده شد. از لحاظ فعالیت ویژه پروتئاز، تفاوت معنیداری )۰۵/۰(p < در تیمار ۱گرم مکمل نسبت به سایر تیمارها مشاهده شد. نتایج نشان داد لزوماً با افزایش غلظت باکتریهای پروبیوتیکی و آنزیمهای هضمی مکمل، فعالیت همه آنزیمهای هضمی افزایش نمی‌یابد. بنابر این، پروبیوتیک و آنزیم در غلظتهای معینی دارای تأثیر مثبت بر عملکرد رشد و فعالیت آنزیمهای هضمی میگو میباشد.
سارا احمدی، مهدی سلطانی، مهدی شمسایی مهرجان، هومن رجبی اسلامی، رحیم پیغان،
دوره ۵، شماره ۳ - ( ۹-۱۳۹۵ )
چکیده
تأثیر پروبیوتیکهای Pediococcus acidilactici و Lactococcus lactis بر نرخ بازماندگی و برخی فاکتورهای ایمنیمیگوی وانامی(L. vannamei) در یک دورهی پرورش ۳ ماهه ارزیابی گردید. تیمارها شامل تیمار شاهد، تیمار پدیوکوکوس و تیمار لاکتوکوکوس بود که پروبیوتیکها در تیمارهای پروبیوتیکی، با دوز ۱۰ به توان ۹ در جیره غذایی استفاده شد. . نتایج نشان داد که استفاده از پروبیوتیکها باعث افزایش نرخ بازماندگی گردید که بیشترین میزان در تیمار پدیوکوکوس و پس از آن لاکتوکوکوس بود (۰۵/۰P≤). بهترین عملکرد ایمنی در تیمارهای تغذیه شده با پروبیوتیکها مشاهده شد، فعالیت فنولاکسیداز، میزان پرتئین تام و گلوبولین همولنف در تیمارهای پروبیوتیکی دارای اختلاف معنیداری با تیمار شاهد بودند (۰۵/۰P≤)، در حالی‌که دارای تاثیر قابل ملاحظهای بر فعالیت لیزوزیم نداشت (۰۵/۰P≥). در مجموع پروبیوتیک پدیوکوکوس بهترین عملکرد را در افزایش پاسخهای ایمنی و نرخ بازماندگی میگو نشان داد.
عبدالرزاق سیاهویی، سراج بیتا، جواد قاسم زاده،
دوره ۱۲، شماره ۱ - ( ۱۰-۱۴۰۱ )
چکیده
امروزه رهاسازی مداوم آلاینده های زیست‌محیطی به بوم‌سازگان‌های آبی، این محیطها را به شدت آسیب‌پذیر نموده و آنها را به انباری برای این مواد سمی مبدل ساخته است، بنابراین بررسی اثرات این آلایندهها بر آبزیان ضروری میباشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان سمیت نیترات نقره و مشاهده تغییرات رفتاری میگوی وانامی طی مواجهه با آن انجام شد. برای تعیین سمیت از روش استاندارد سازمان همکاری و توسعه اقتصادی استفاده شد. در ابتدا توان زیستی و بقاء میگوی وانامی پس از دو هفته سازگاری با شرایط آزمایشگاه بررسی شد، سپس با انجام آزمایشات مقدماتی، مقادیر واقعی حدکشندگی نیترات نقره بدست آمد. به منظور تعیین غلظت کشندگی میانی، میگوها به مدت ۹۶ ساعت در معرض غلظتهای ۰۲۵/۰، ۰۵/۰، ۱/۰، ۲/۰، ۴/۰ و ۸/۰ میلیگرم در لیتر نیترات نقره قرار گرفتند و تلفات آنها به صورت روزانه هر ۲۴ ساعت ثبت شد و میزان غلظت کشندگی میانی، غلظت بدون اثر بازدارنده، حداقل غلظت موثر و حداکثر غلظت مجاز بر اساس میزان تلفات محاسبه شد. طی آزمایش توان زیستی و بقاء هیچ گونه تلفاتی تا ۹۶ ساعت مشاهده نشد و مقدار بقاء میگوها ۱۰۰% بود. میزان غلظت کشندگی میانی، غلظت بدون اثر بازدارنده، حداقل غلظت موثر و حداکثر غلظت مجاز به ترتیب برابر با ۰۸۴/۰، ۰۲/۰، ۰۲۵/۰ و ۰۰۸۴/۰ میلیگرم در لیتر تعیین شد. در غلظتهای مختلف نیترات نقره، میگوها رفتارهایی از قبیل شنای غیر طبیعی، حرکات سریع پاهای شنا، آمدن به سطح آب، پیچیدن بدن به دور خود و در نهایت از دست دادن تعادل نشان دادند.
دوره ۱۲، شماره ۴۸ - ( ۹-۱۳۹۴ )
چکیده
چکیده
میگو از جمله مواد غذایی دریایی بسیار فساد پذیر است که حفظ کیفیت آن پس از صید از مسائل مهم صنعت فرآوری آبزیان می باشد. هدف این مطالعه، ارزیابی تأثیر یخ گذاری بر کیفیت و زمان ماندگاری میگوی پرورشی وانامی بود. میگوها پس از برداشت در محلول متابی سولفیت سدیم غوطهور شدند. سپس به دو تیمار یخ گذاری بلافاصله و با ۲ ساعت تأخیر تقسیم شدند. فراسنجههای شیمیایی (PV، TBA، TVB-N)، میکروبی (PTC، MBC) و ارزیابی حسی در روزهای صفر، ۳، ۶، ۹، ۱۲و ۱۵ اندازهگیری شدند. میزان باکتریهای سرمادوست و هوازی مزوفیل در نمونه های ۲ ساعت تأخیر بالاتر از تیمار بلافاصله بود. در روزهای اول نگهداری بار باکتریایی مزوفیل نسبت به سرما دوست بیشتر بود اما با گذشت زمان باکترهای سرما دوست روند افزایشی بیشتری را در مقایسه با بار باکتریایی مزوفیل نشان دادند. فراسنجههای شیمیایی در تیمار بلافاصله نسبت به تیمار ۲ ساعت تأخیر با شیب کمتری افزایش یافت. شاخص های حسی هنگام نگهداری کاهش یافت. نتایج این تحقیق نشان داد که یخگذاری بلافاصله تأثیر معنیداری بر افزایش زمان ماندگاری میگوی پرورشی وانامی دارد. بطوریکه در تیمار ۲ ساعت تأخیر و بلافاصله زمان ماندگاری میگو به ترتیب به ۹ و ۱۲ روز رسید.
