---

کربن از منابع غذایی رشد میکروارگانیسمها بوده و وجود آن با سایر مواد آلاینده در پساب برخی از کارخانه های مواد غذایی و راهیابی آن به منابع آب زیرزمینی سبب مشکلات زیست محیطی متعدد می شود. یکی از آلوده کننده های محیط زیست پساپ کارخانه نوشابه سازی بوده و در بعضی مواقع ژله شدن آن که در اثر مقدار زیاد بار آلی افزوده شده به پساب مورد تصفیه می باشد. در این تحقیق میکروارگانیسمهایی از سطوح مختلف کارخانه، همچنین از لجن فعال آن جدا شد. از میان این میکروارگانیسمها مخمرها به علت فعالیت در محیطی با غلظت زیاد قند و pH قلیایی انتخاب شدند. از میان ۱۲ مخمر، مخمر شماره (Pichia Satoi) ۱۱ بیشترین کاهشTOC را نسبت به سایر مخمرها از خود نشان داد (۸۷,۵ درصد کاهش). شرایط بهینه از نظر pH، دما و دور همزن برای این مخمر به ترتیب ۹،۲۰۰ rpm ۳۰°C بود

---

آزمایشی در قالب طرح آماری کاملاً تصادفی متعادل به روش فاکتور‏یل (۴×۴) با ۴ سطح پروتئین (۳۵، ۴۰، ۴۵ و ۵۰ درصد) هر یک با ۴ سطح کربو‏هیدرات به چربی (۱/۷، ۱/۴، ۱/۱ و ۰/۸) به مدت ۱۰۸ روز بر رشد و ترکیب شیمیایی لاشه فیل­ماهی جوان (۴/۳۳±۸۹۱/۹ گرم) انجام شد. در پایان دوره آزمایش اختلاف معناداری در شاخصهای رشد (متوسط وزن و ضریب رشد ویژه) ماهیان تغذیه شده با جیره­های حاوی ۳۵، ۴۰ و ۴۵ درصد پروتئین مشاهده نشد (۰/۰۵<P). در سطوح یکسان پروتئین با کاهش نسبت کربوهیدرات به چربی از ۱/۷ به ۱/۱ کارایی رشد (وزن نهایی و ضریب رشد ویژه) و راندمان غذا دارای اختلاف معنادار آماری نبودند (۰/۰۵<P). بیشترین پروتئین لاشه در ماهیان‏ تغذیه شده از تیمار‏های حاوی نسبت کربوهیدرات به چربی ۰/۸ و ۱/۴ مشاهده شد (۰/۰۵>P). همچنین بالاترین چربی لاشه در ماهیان تغذیه شده از نسبت کربوهیدرات به چربی ۰/۸ مشاهده گردید (۰/۰۵>P). مقایسه تیمارهای ۱/۴ و ۱/۱ نشان داد ماهیان تغذیه شده از تیمار ۱/۴ از مقادیر بالاتر NPU  (درصد پروتئین خالص جذب شده) نسبت به ماهیان تغذیه شده از تیمار ۱/۱ برخوردار بودند (۰/۰۵>P). براساس نتایج حاصل می­توان اذعان کرد که جیره غذایی حاوی ۳۵% پروتئین، ۲۶% کربوهیدرات و ۱۸% چربی با نسبت کربوهیدرات به چربی ۱/۴ جهت دستیابی به حداکثر رشد، در تغذیه فیل­ماهی ۸۹۱ تا ۲۰۰۰ گرم نسبت به سایر تیمارها مطلوب تر می­باشد.

---

میوه بلوط ارزان و در دسترس اما غنی از تانن می­باشد.  اقتصادی­ترین روش برای حذف مواد ضد ­تغذیه­ای، فرآیند خیساندن است و از ظرفیت مخمر می­توان در تجزیه آن­ها استفاده نمود. میوه بلوط در آب معمولی به­مدت ۲۴ ساعت و با تعویض آب هر ۸ ساعت یک­بار خیسانده شد. سپس تخمیر به­مدت ۲۴ ساعت در ۶ تیمار حاوی ۵/۰، ۵/۱، ۳، ۵، ۱۰ و ۱۵ گرم مخمر نانوایی به ازای هر ۱۰۰ گرم بلوط انجام گردید. تیمار شاهد خیسانده و تخمیر نشد. از کپور معمولی به وزن ۶/۹۵ گرم جهت استخراج آنزیم برای تعیین قابلیت هضم بلوط در شرایط برون تنی استفاده شد. به­طور معنی­دار پروتئین خام در تمام تیمارها بجز تیمار ۵/۰ گرم مخمر و چربی خام در تیمارهای ۱۰ و ۱۵ گرم مخمر بیشتر از شاهد بود اما خاکستر، کل ترکیبات فنولی، ترکیبات فنولی غیر تاننی و تانن­های متراکم در همه تیمارها کمتر از شاهد گردید. افزایش سطح مخمر سبب افزایش معنی­دار میزان پروتئین خام شد. کمترین سطح کل ترکیبات فنولی در تیمار ۱۵ گرم مخمر مشاهده گردید. خیساندن در آب معمولی و استفاده از مخمر موجب افزایش معنی­دار قابلیت هضم کربوهیدرات در تیمارهای ۵/۰، ۵/۱ و ۱۰ گرم مخمر و قابلیت هضم پروتئین در تیمارهای ۵/۱، ۵، ۱۰ و ۱۵ گرم مخمر در مقایسه با شاهد شد. براساس کاهش میزان ترکیبات فنولی، افزایش مقدار پروتئین تولید شده و افزایش قابلیت هضم پروتئین و کربوهیدرات، تیمار حاوی ۱۰ گرم مخمر به ازای هر ۱۰۰ گرم بلوط جهت عمل­آوری بلوط به روش خیساندن در آب - تخمیر توصیه می­شود.

---

نشاسته و ایزوله پروتیینی سویا (SPI) دارای کاربردهای متعددی در محصولات غذایی هستند و عمدتا به عنوان عوامل ژل دهنده و بافت دهنده استفاده می‌شوند. هدف اصلی از این تحقیق بررسی ویژگی‌های خمیری شدن و ژل دهندگی مخلوطی از نشاسته‌های گندم و ذرت و درصدهای مختلف SPI (۰، ۵، ۱۰، ۱۵، ۲۰ و ۲۰%) بود. برای تعیین اثرات نوع نشاسته بر نتایج، در این تحقیق نشاسته گندم و ذرت مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که با افزایش مقدار SPI ویسکوزیته حاصل از دستگاه سنجش سریع ویسکوزیته (RVA) شامل ویسکوزیته‌های نهایی، نگه داشته شده و برگشت کاهش یافت ولی دمای خمیری شدن تغییری نیافت. افزایش درصد SPI باعث افزایش ویسکوزیته اوج نمونه‌‌های نشاسته گندم- SPIگردید ولی اثرات معکوسی بر نمونه‌های ذرت- SPI نشان داد. با افزایش درصد SPI رنگ هر دو نمونه تیره‌تر و زردتر گردید. گرچه سفتی بافت در طی نگهداری به مدت یک و سه روز در دمای ˚C ۴ افزایش یافت، افزودن SPI باعث کاهش سفتی ژل‌ها شد. تعیین باقیمانده مدول مدل ماکسول حاصل از آزمون تنش-استراحت نشان داد که با افزایش درصد SPI بافت SPI ژل‌ها نرم‌تر و الاستیسته کاهش یافت. ژل‌های نشاسته ذرت- SPI دارای رنگی تیره‌تر بودند و بافتی سفت‌تر، منسجم‌تر، برگشت‌پذیرتر، ژله ای‌ترو غیرقابل جویدن‌‌تر نسبت به ژل‌های نشاسته گندم و SPI داشتند. این نتایج در بدست آوردن کیفیت مطلوب در محصولات غذایی حاوی نشاسته و SPI می تواند مفید باشد.