جستجو در مقالات منتشر شده
۲ نتیجه برای گوپی
مریم عاطف، بهرام فلاحتکار،
دوره ۳، شماره ۴ - ( ۱۲-۱۳۹۳ )
چکیده
تأثیر استرس بر رشد، میزان کورتیزول بدن و عملکرد تولیدمثل ۹۰ عدد ماهی ماده گوپی (Poecilia reticulata) نابالغ (۰/۰۳ ± ۰/۲۹ گرم) در ۳ تیمار و ۳ تکرار به مدت ۳۰ روز بررسی گردید. تیمارها شامل گروه شاهد (بدون دستکاری)، استرس دستکاری (نگهداری روزانه در تور به مدت ۲ دقیقه) و ماهیان تغذیه شده با کورتیزول (۵۰۰ میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم غذا) بود. پس از این مدت، به هر کدام از تیمارها به تعداد ماهیان ماده باقی مانده، مولدین نر برای جفت‌گیری و القای تولیدمثل اضافه شد. طبق نتایج حاصل، اختلاف معناداری در شاخص رشد بین تیمارها مشاهده نشد. میزان تلفات و غلظت کورتیزول در دو تیمار استرس دستکاری و تغذیه شده با کورتیزول به‌طور معناداری از گروه شاهد بالاتر بودند (۰/۰۰۱=p). تعداد جنین‌های شمارش شده نیز دارای اختلاف معناداری با یکدیگر بودند، به‌طوری‌که حداقل و حداکثر مقدار آن به‌ترتیب در تیمار تغذیه شده با کورتیزول و تیمار کنترل مشاهده گردید (۰/۰۰۰=p). بنابراین، چنین دستکاری‌هایی اثرهای منفی بر روی درصد بقا و عملکرد تولیدمثلی دارد و می‌تواند میزان کورتیزول کل بدن را تحت تأثیر قرار دهد. بنابراین اندازه‌گیری کورتیزول کل بدن می‌تواند معیار مناسبی برای ارزیابی وضعیت فیزیولوژیک ماهیان کوچک آزمایشگاهی محسوب شود.
دوره ۹، شماره ۱ - ( ۱۰-۱۳۹۶ )
چکیده
اهداف: ترکیبات آلی حاوی کلر یکی از خطرناک‌ترین ترکیبات آلاینده آب در مناطق صنعتی هستند. هدف مطالعه حاضر حذف زیستی ترکیبات آلیفاتیک کلردار تری‌کلرواتیلن، دی‌کلرومتان و ۱و۲-دی‌کلرواتان در محلول آبی با استفاده از باکتری بومی اسفینگوپیکسیس اومارینسیس بود.
مواد و روش‌ها: در مطالعه تجربی حاضر از ترکیبات آلیفاتیک کلردار دی‌کلرومتان، تری‌کلرواتیلن و ۱و۲-دی‌کلرواتان با خلوص آزمایشگاهی ۹۹/۹% استفاده شد. برای تعیین رشد سلولی از اندازه‌گیری کدورت محیط کشت در طول‌موج ۶۰۰نانومتر، دستگاه طیف‌سنجی مرئی- فرابنفش به‌کار رفت. اندازه‌گیری مقدار یون کلراید آزادشده به‌وسیله دستگاه یون آنالایزر الکترود گزینشی یونی صورت گرفت. نمونه باکتری زنده به محیط کشت نوترینت‌براث تلقیح و در دمای °C۳۰ و دور rpm۱۵۰ به‌مدت ۲۴ساعت گرمخانه‌گذاری شد.
یافته‌ها: سرعت کلرزدایی هر یک از ترکیبات تری‌کلرواتیلن، دی‌کلرومتان و ۱و۲-دی‌کلرواتان در محیط آبی در غلظت ۲/۵میلی‌مولار توسط این باکتری به ترتیب ۱/۳، ۱/۰۵ و h.mg/l۰/۶۳ به دست آمد. افزودن گلوکز و عصاره مخمر به محیط کشت، موجب افزایش سرعت رشد باکتری و همچنین سرعت کلرزدایی آنها به ترتیب به ۳/۲۸، ۱/۶۷ و mg/l.h۰/۹ شد. بیشترین کلرزدایی در شرایط آزمون، در غلظت ۲/۵میلی‌مولار به دست آمد و بیشترین کلرزدایی در مرحله رشد نمایی باکتری رخ داد.
نتیجه‌گیری: باکتری اسفینگوپیکسیس اومارینسیس توانایی حذف ترکیبات آلیفاتیک کلردار را دارد و می‌تواند روی ترکیبات دیرتخریب‌پذیر تری‌کلرواتیلن، دی‌کلرومتان و ۱و۲-دی‌کلرواتان به‌عنوان تنها منبع کربن رشد کند و موجب کلرزدایی آنها شود. این سویه بیشترین رشد و بازدهی حذف زیستی را در حذف دی‌کلرومتان، به‌عنوان تنها منبع کربن و در کنار گلوکز و عصاره مخمر به‌عنوان هم-سوبسترا دارد.
